Οι Έλληνες «Φασίστες» στον Μεσοπόλεμο
Οι Έλληνες «Φασίστες» στον Μεσοπόλεμο
Ὁ προηγούμενος αἰώνας ὑπῆρξε ἡ ἀφετηρία τῆς δημιουργίας κυρίαρχων κοινωνικῶν ρευμάτων ὅπου ἡ ταξική ἀντιπαράθεση στάθηκε καθοριστική, ἀλλά συνυπῆρξε ἤ καί συγκρούστηκε μέ τήν ἀνάπτυξη ἐθνικῶν κινημάτων πού πάλευαν νά καθορίσουν «ἐθνικά σύνορα» σέ μία «Εὐρασία» πολλῶν κυρίαρχων πολυεθνικῶν κρατῶν ἤ καλύτερα «αὐτοκρατοριῶν» πού ἄρχισαν νά καταρρέουν.
Σέ ἀντίθεση μέ τήν Ἀσία, ὅπου ἡ βαρβαρότητα τῶν μπολσεβίκων καί τοῦ Μαοϊσμοῦ, μέσα ἀπό γενοκτονίες καί ἐθνοκαθάρσεις κατάφεραν νά ὑποτάξουν καί νά ἐγκλωβίσουν λαούς καί ἔθνη στήν τελική τους «ἐπικράτεια». Στήν Εὐρώπη ὅπου τό ἱστορικό καί πολιτιστικό ὑπόβαθρο εἶναι πιό πλούσιο καί μέ ἔντονες ἐθνικές καί λαϊκές παραδόσεις, μία καθολική βαρβαρότητα καί ἐπιβουλή δέν ὑπῆρχε περίπτωση νά κυριαρχήσει. Ἀντιθέτως, μέσα ἀπό τούς ἴδιους ἰδεολογικούς χώρους τῆς Σοσιαλιστικῆς Διεθνούς καί τοῦ προλεταριακοῦ κινήματος, ξεπήδησαν ἐθνικά κινήματα, προλεταριακά, μέ ἔντονες τίς «ἐθνικές» ἀντιπαραθέσεις τοῦ Α΄ Εὐρωπαϊκοῦ Πολέμου, ἀλλά καί τῶν ἄλλων «αὐτοκρατορικῶν» τῶν προηγουμένων ἑκατοντάδων ἐτῶν. Ἔτσι σέ ὅλα τά Εὐρωπαϊκά κράτη, δημιουργήθηκαν κινήματα λαϊκά μέ ἔντονα στοιχεῖα ἐθνικισμοῦ καί σοσιαλισμοῦ. Σέ πολλές περιπτώσεις ἀστοί καί προλετάριοι, φιλομοναρχικοί καί ἀντιμοναρχικοί, σοσιαλιστές καί ἀντικομμουνιστές, βρέθηκαν στό ἴδιο μετερίζι ἀγῶνος.
Εἴδαμε λοιπόν νά ἀποσπᾶται ἀπό τό ἰταλικό κομμουνιστικό κίνημα, ὁ «μεγαλοϊδεάτης Ρωμαῖος» Μπενίτο Μουσολίνι καί νά δημιουργεῖ τόν «Φασισμό»μέ βάσει τό συντεχνιακό κράτος καί νά φθάνει μέχρι τήν ἐξουσία, ἀποσπῶντας τόν θαυμασμό πολλῶν ξένων ἡγετῶν καί πολιτικῶν, ὅπως τοῦ Ἐλευθερίου Βενιζέλου, τοῦ «Μαύρου Καβαλάρη» Νικολάου Πλαστήρα, τοῦ Ἀδόλφου Χίτλερ, κ.ἄ.
Πολύ σύντομα ὅμως, ἡ δυναμική τοῦ ἀντίστοιχου γερμανικοῦ κινήματος, τοῦ «Ἐθνικοσοσιαλιστικοῦ» μέ ἡγέτη τόν Ἀδόλφο Χίτλερ ὁ ὁποῖος ἀποχωρεῖ ἀπό τό σοσιαλιστικό κίνημα, δημιουργεῖ νέα δεδομένα πανευρωπαϊκά, μέ κορυφαία στιγμή τήν κατάληψη τῆς ἐξουσίας στίς ἐκλογές τοῦ 1933. Ἀξίζει νά σημειωθεῖ ὅτι βάσει τοῦ καταστατικοῦ τοῦ «Ἐθνικοσοσιαλιστικοῦ Γερμανικοῦ Ἐργατικοῦ Κόμματος» (Ν.S.D.A.P.), τά μέλη ὁρκίζονταν κατά σειράν, στόν Σοσιαλισμό, τήν Πατρίδα, τόν Λαό καί στόν Ἀρχηγό (Fürher).
Ὅπως, λοιπόν σέ ὅλη τήν Εὐρώπη ἔτσι καί στήν Ἑλλάδα, πολλοί θαυμαστές βρέθηκαν νά θέλουν νά ἐκφράσουν τά νέα αὐτά ἰδεολογικά-κοινωνικά ρεύματα, πού δέν εἶχαν ὁδηγήσει ἀκόμα στόν Β΄ Μεγάλο Εὐρωπαϊκο Πόλεμο ὁ ὁποῖος ἐξελίχθηκε σέ Παγκόσμιο.
Σχεδόν σέ ὅλες τίς περιπτώσεις, τά κινήματα αὐτά καθορίστηκαν ἀπό τήν προσωπικότητα τοῦ «ἀρχηγοῦ» τους. Στήν Ἑλλάδα τέτοιες ἰσχυρές προσωπικότητες δέν ὑπῆρξαν.
Οἱ «Ἐκδόσεις ΠΕΛΑΣΓΟΣ» μέ τήν παρούσα μελέτη τοῦ ἱστορικοῦ συγγραφέα Ἰάκωβου Χονδροματίδη, ἐπιχειρεῖ νά συμβάλλει στήν ἑλληνική βιβλιογραφία μέ μία ὁλοκληρωμένη καί τεκμηριωμένη παρουσίαση τῶν κινημάτων αὐτῶν στήν μεσοπολεμική Ἑλλάδα 1927-1936, παρουσιάζοντας τά ἰδιαίτερα χαρακτηριστικά τους, τήν ἡγεσία καί τήν δράση τους.
Ἀποτελεῖ ἰδιαίτερο ἐνδιαφέρον νά παρατηρήσει κανείς πῶς, κάτω ἀπό μία κοινή συνισταμένη, ἀντικομμουνισμοῦ - ἀντιαναρχισμοῦ, ἀντιφιλελευθερισμοῦ - ἀντιδημοκρατισμοῦ - ἀντιπαλαιοκομματισμοῦ, καί ἀντισιωνισμοῦ - ἀντικαπιταλισμοῦ, συνυπῆρξαν στό ἴδιο μετερίζι ἀγῶνος, ἀστοί ἤ συντηρητικοί καί προλετάριοι ἤ επαναστάτες, φιλοβασιλικοί καί ἀντιβασιλικοί, βενιζελικοί καί ἀντιβενιζελικοί, σοσιαλιστές καί ἀντικομμουνιστές.
Ἀξίζει ἐπίσης νά σημειωθεῖ τό γεγονός ὅτι τό Καθεστώς τῆς 4ης Αὐγούστου καί ὁ Ἰωάννης Μεταξᾶς ἔθεσε ἐκτός λειτουργίας ὅλες αὐτές τίς ὀργανώσεις καί κόμματα, μαζί μέ τά ἄλλα ὑπάρχοντα κόμματα, κοινοβουλευτικά ἤ μή.
Μετά τίς εἰσβολές στήν Ἑλλάδα τῶν Ἰταλῶν καί τῶν Γερμανῶν, οἱ περισσότεροι ὁπαδοί αὐτῶν τῶν κινημάτων ἔδωσαν τό παρών τους στά χαρακώματα τῆς Πατρίδος τό 1940-1941 καί στήν Ἐθνική Ἀντίσταση, λίγοι ἦσαν οἱ ὁπαδοί πού ἔθεσαν τήν ἰδεολογία πάνω ἀπό τήν Πατρίδα.
Ἰωάννης Χρ. Γιαννάκενας
17 Νοεμβρίου 2013
Τηλεφωνήστε για παραγγελία στο 210 444 1940 ή στο what’s up 698 98 43 510
Δημοσίευση σχολίου